หนังสือ ห้วงแห่งความเงียบงัน: ภาวะลืมไม่ได้จำไม่ลง หลัง 6 ตุลา 2519

ภายใต้สภาวะเงียบงันในสังคมเกือบ 50 ปีที่ผ่านมา
ความทรงจำต่อเหตุการณ์วันนั้น ก็เริ่มเลือนรางจางหายไปทีละน้อย
แต่ยังคงทิ้งตะกอนในใจเอาไว้ให้ผู้คนทุกครั้งที่ได้รับรู้สัญญะบางอย่างที่ยึดโยงกับสิ่งที่เกิดขึ้นวันนั้น…

บางที สิ่งนี้อาจเป็น “อาการหลอน” จากตะกอนความรู้สึกในความทรงจำ
ที่ตะโกนก้องดังในความเงียบงันของสังคมก็เป็นได้

“ห้วงแห่งความเงียบงัน: ภาวะลืมไม่ได้จำไม่ลง หลัง 6 ตุลา 2519”

จนถึงทุกวันนี้ สังคมไทยก็ยังคงอิหลักอิเหลือที่จะพูดถึง สิ่งที่เกิดขึ้นในวันที่ 6 ตุลาคม 2519

เหตุการณ์นี้แทบจะไม่ถูกนำเสนอในสังคม ผู้คนถูกทำให้เงียบ ทำให้สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นเริ่มจะลบเลือนจากความทรงจำของผู้คนไปทีละน้อย แต่ก็ยังคงหลอกหลอนในสังคมอย่างเงียบงัน เมื่อความยุติธรรมต่อการใช้ความรุนแรงโดยรัฐไม่เคยปรากฏแม้จะผ่านมาเกือบ 5 ทศวรรษแล้วก็ตาม

หนังสือเล่มนี้เล่าถึงความทรงจำ ความเงียบ และภาวะ “หลอน” ที่เกิดขึ้นกับ "6 ตุลา 2519" ผ่านข้อมูลทางวิชาการ ข่าวตามสื่อต่างๆ ความทรงจำของผู้กระทำและผู้ถูกกระทำรวมถึงผู้เขียนในฐานะคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ตลอดจนความรับรู้ของคนรุ่นหลัง

"ความทรงจำ" ของผู้กระทำหรือผู้มีส่วนเกี่ยวข้องในเหตุการณ์สังหารหมู่ ที่เล่าให้ผู้เขียนฟัง 40 ปีให้หลัง แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิงกับคำให้การในปี 2519 ขณะที่ความทรงจำของผู้ถูกกระทำที่ส่งผ่านจากรุ่นสู่รุ่น ส่งผ่านแต่เพียงบางส่วน แบบกะท่อนกระแท่น และลางเลือน

"ความเงียบ" ที่เกิดขึ้นหลังการสังหารหมู่ ทั้งของผู้ถูกกระทำที่รอดชีวิตและครอบครัวผู้ถูกกระทำที่เสียชีวิต เป็นความเงียบงันทั้งโดยสมัครใจและไม่สมัครใจจากการถูกกดปราบ ขณะที่ผู้กระทำที่เคยภาคภูมิใจกับวีรกรรมของตัวเองในการจัดการกับ “คอมมิวนิสต์" ก็ใช้ความเงียบเป็นเกราะกำบังอดีต

ภาวะ “หลอน” ของเหตุการณ์สังหารหมู่ 6 ตุลา คือประวัติศาสตร์ความโหดร้ายทารุณที่ถูกกดปราบไว้ในความเงียบ แต่ได้กลายเป็นปีศาจที่ตามหลอนผู้คนในสังคม ผ่านสัญลักษณ์ที่เป็นภาพจำไม่กี่อย่าง โดยเฉพาะภาพเก้าอี้พับ หรือภาพคนถูกแขวนคอ