งานเขียนอิงประวัติศาสตร์ใดใด ล้วนไม่อาจหลีกเลี่ยงข้อจำกัดและ
ความเอนเอียงของผู้เขียน...ประกอบกับสามก๊กเป็นเรื่องอ่อนไหวยิ่ง
ในความรู้สึกของคนทั้งหลาย คำวิจารณ์ของข้าพเจ้าอาจเอนเอียงไป
ทางวุยก๊กหรือก๊กมากกว่า แต่มองในแง่ความหมายบางประการนี่
คือจุดมุ่งหมายของข้าพเจ้าด้วย ในเมื่อความเอนเอียงของตัวเอง
เป็นเรื่องหลีกเลี่ยงไม่ได้...วิธีแก้ของข้าพเจ้าคือ พยายามเสนอ
ข้อเท็จจริงให้มากที่สุด และพยายามทำให้คำวิจารณ์ของข้าพเจ้ามี
ลักษณะ ''อัตวิสัยโดยสัมพันธ์'' ข้าพเจ้าเห็นว่า วิธีนี้น่าจะดีกว่าการ
พยายามเขียนถึงเหตุการณ์จริงในประวัติศาสตร์แบบ ''อัตวิสัย'' บน
พื้นฐาน ''ความนิยมชมชอบส่วนตัว'' แล้วค่อยวิจารณ์อย่าง ''ภววิสัย''
ด้วยท่วงทำนอง ''สุขุมคัมภีรภาพ''