จนกว่าชีวิตจะจบสิ้น เราได้แต่มุดแล้วก็โผล่ ดำผุดดำว่ายในภาพเขียนรูปทะเลคลุ้มคลั่ง มีแต่ลายเส้นม้วนขดของเกลียวคลื่น ดวงตาสีขาวหมุนกลอก หวาดระแวง ผิวขรุขระเต็มไปด้วยครีบและหนาม ท้องฟ้าฉากหลังเหมือนเสียงร้องกรีดแหลม แดงฉานเหมือนเลือด ให้ความสะพรึงน่าคร้ามเกรงของเราในดวงตาเด็กๆ เป็นเพียงดั่งภาพชวนตื่นเต้นในภาพยนตร์ จนวันข้างหน้าที่พวกเขาอาจค้นพบ หรือจินตนาการถึงเงาเศร้าดึกดำบรรพ์ ในดวงตาของสัตว์ประหลาด ด้วยดวงตาของพวกเขาเอง ความฝันคั่งค้างของเราเฒ่าชรากว่าอายุของเรา เหมือน วิญญาณที่ปล่อยไม่ยอมไป เราหมกมุ่นตามหา ภูเขาแห่งความขมขื่นที่ไม่ได้ถูกวาดเอาไว้ในภาพ เพื่อป่ายปืน สูงเสียดฟ้า ยืนในเมฆหมอกที่ลอยวนมานานแสนนาน กู่คำราม แยกเขี้ยวดร้าย ช่มขวัญคืนวันเดียวดายแพ้พ่ายของตัวเอง แล้วแหกปากพ่นไฟ
—สัตว์ประหลาดในภาพเขียน
บทกวี ที่โดยภาพรวมพูดถึงการเสาะแสวงหาตัวตน
