"บ้า" คำคำนี้เป็นเครื่องมือหนึ่งของรัฐไทยที่ใช้ "แปะป้าย" คนซึ่งไม่เป็นไปตามนโยบายหรือความคาดหวังของรัฐมาตั้งแต่สมัยสมบูรณาญาสิทธิราชย์ถึงยุคอเมริกัน โดยคำคำนี้เปลี่ยนแปลงไปตามองค์ความรู้ทางจิตเวชที่เข้ามาขีดเส้นของความ "ปกติ"
หนึ่งในกลุ่มที่ความบ้าเข้าไปมีปฏิสัมพันธ์อันซับซ้อนคือ "ผู้หญิง" เพศสภาพซึ่งล่องหายไร้เสียงมาตลอดหน้าประวัติศาสตร์
ขุดคุ้ยการเมืองของคำว่า "บ้า" กับการตีตราเนื้อตัวร่างกายและคุณค่าของ "ผู้หญิง"
คำนำเสนอ นารีล่องหนความบ้าล่องหายไร้สูญในประวัติศาสตร์ไทย โดย รศ. ดร. ชาติชาย มุกสง