ทำงานตามลำพัง หรือรู้สึกว้าเหว่ บ้านแต่ละหลังตั้งอยู่ห่างกัน
หัวใจคงให้หากัน ถึงได้ฝากสายลมช่วยหาคำตอบ
คนเหงาชอบนั่งมองขอบฟ้าแล้วคิดว่ามีอะไรหรือใครอยู่ตรงนั้นบ้าง
คนที่อยู่ตามลำพังกับความว่างเปล่า...ก็เหมือนนักโทษ
ตัวเขาเองก็เหมือนนักโทษเช่นกัน เขาไม่เคยหนีโรงเรียน เพราะ
ไม่เคยเรียน เขาทำงานตั้งแต่มือกำเครื่องมือต่างๆ ได้รอบ และ
ทำงานนับแต่นั้นมา ชีวิตของเขาอยู่บนหลังม้าและตระเวนไป
ตามทุ่งกว้า
เขาต้องทนกับฝุ่นและความร้อนสูง ยามเดินทางไปกับขบวนรถม้า
ข้ามทุ่งกว้าง เขาหวังว่าเมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิ เมื่อลมเปลี่ยนทิศ
เขาจะส่งข่าวกลับไปให้คนที่เขียนบันทึกพวกนี้ เพื่อบอกว่าหล่อน
ไม่ว้าเหว่แล้ว เพราะมีคนอ่านข้อความที่หล่อนเขียน แต่ลมอาจ
ไม่พัดไปทางนั้น หรือหล่อนอาจไม่พบกระดาษของเขาก็ได้...
“หลุยส์ ลามูร์” เป็นนักเขียนที่ประสบความสำเร็จมีทั้งชื่อเสียงและเงินทอง
มีผลงานมากกว่า 100 เรื่อง พิมพ์จำหน่ายมากกว่าสามสิบล้านเล่มทั่วโลก
ถูกแปลออกไปเป็นภาษาต่าง ๆ ถึง 20 ภาษา เป็นนักเขียนคนแรกที่ได้
รับรางวัลเหรียญทองแห่งชาติ National Cold medal จากรัฐสภาแห่ง
สหรัฐอเมริกา ค.ศ.1983 และยังได้รับรางวัลเหรียญเสรีภาพ Medal Freedom
จากประธานาธิบดีเรแกนในปี 1984 อีกด้วย
นวนิยายของหลุยส์ ลามูร์มิได้เกิดจากจินตนาการเลื่อนลอย หากยืนอยู่บน
ข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ ภูมิประเทศอันเป็นภูมิหลังของเรื่อง และที่
สำคัญก็คือความเป็นนักเผชิญโชคที่เข้าถึงแก่นแท้ของชีวิต ซึ่งสามารถ
ถ่ายทอดวิญญาณและความรู้สึกเหล่านั้นลงไปในจิตใจของตัวละครได้
อย่างมีชีวิตชีวา
“หลุยส์ ลามูร์” เสียชีวิตเมื่อ 10 มิถุนายน ปี 1988 ด้วยโรคมะเร็งปอด ขณะที่มี
อายุได้ 83 ปี ทิ้งผลงานเขียนที่มีคุณค่าไว้ในโลกใบนี้เป็นจำนวนมาก
