หนังสือที่ดีย่อมร่ำรวยด้วยความหมายและมโนธรรมกลับด้าน
ก็เป็นหนึ่งในหนังสือประเภทนั้น ยังมีแง่มุมอีกมากให้ผู้อ่านค้นหา
บทประพันธ์เรื่องนี้เป็นงานศิลปะโดยแท้ มิใช่หนังสือที่แต่งอย่าง
สุกเอาเผากิน ผู้ประพันธ์คิดวางแผนการเสนอองค์ประกอบต่างๆ
อย่างประณีตพิถีพิถัน ไม่มีสิ่งใดที่ปรากฏอย่างไร้ทิศทาง ทั้งตัว
ละคร สถานที่ สิ่งของ คำพูด ต่างโต้ตอบ สะท้อนกันอย่างเป็นระบบ
สร้างความสมมาตรที่ขับเน้นบุคลิกภาพอันแตกแยกของตัวละครเอก
ความสมมาตรดังกล่าวเปรียบดังกระจกที่ส่องสะท้อนให้เห็นว่าตัว
ละครหนึ่งซึ่งเคยมีมโนธรรม แต่มโนธรรมนั้นกลับด้านได้อย่างไร?